Last year I had the chance to be part of BREEDBEELD traject #4 group exhibit - The results of 10 completely different but equally personal year-long projects - with photographer Bieke Depoorter as our mentor.
Vorig jaar heb ik de kans gehad om deel uit te maken van de Traject Breedbeeld expositie in Hangar Brussel. Het resultaat van 10 volledig verschillende maar even persoonlijke projecten van een jaar - met fotografie Bieke Depoorter als mentoor.
Un Heimlich Nah
“Mijn moeder had niet verwacht dat ik zou bellen en vragen of ik naar haar toe kon komen om even ver weg te kunnen zijn van mijn huis, mijn omgeving en mijn relatie. Ze vroeg alleen “wanneer?”. “Morgen", zei ik, en dat ik niet zeker wist hoe lang ik zou blijven. Ik wist haar antwoord voordat ze het uitsprak: "Natuurlijk, altijd.” We hebben niet gepraat over de reden waarom ik weg moest, en toch waren er geen woorden nodig.” Julia Egger fotografeerde haar moeder en stiefvader, hoe zij eigenzinnig zorgen voor elkaar en voor Julia zélf. Over hoe moeilijk het soms is om liefde uit te spreken.
The exhibit at Hangar, Brussel:
Foto's door Laure-Anne Iserief
Rooted in Magic
Elisa Maenhout gaat in haar documenterende stijl op pad in de wereld van de hedendaagse heksen.
Dat lees je goed: heksen. Hoewel Elisa op jonge leeftijd dacht dat heksen enkel in sprookjes voorkwamen, ontdekte ze later dat er wereldwijd mensen zijn die zichzelf ‘heks’ noemen. Dat fascineerde haar zo, dat ze op zoek ging naar mensen in België en Nederland die deel uitmaken van deze community. De geschiedenis van de heks is complex en er zijn veel stereotype vooroordelen van buitenaf. Elisa stapt met haar camera de woonkamers van de heksen binnen en geeft ons zo een intieme blik op moderne hekserij. Empowerment en spiritualiteit staan centraal in het werk."
Cenci/Christine
De twaalfjarige Hongaarse Cenci kwam in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog met de trein naar België, ondervoed en verarmd. Ze was een van de 23.000 kinderen die zes maanden kwamen aansterken in ons land. Cenci kwam terecht in het gezin van Els' grootmoeder en kreeg er de naam Christine. De meeste Hongaarse kinderen keerden terug, maar Christine bleef tot ze al getrouwd was en twee kinderen had. Els maakte dezelfde reis met de trein en fotografeerde onderweg wat ze zag. Ze combineert dat met archiefmateriaal van Cenci/Christine en duizenden andere kinderen zoals zij.
Hertarust
Vier generaties spendeerden een deel van hun kindertijd in Villa Hertarust, het huis dat de betovergrootouders van Emmeline Vandeputte bouwden. Het huis wordt stilaan onbewoonbaar sinds haar grootouders eruit zijn getrokken. Ze probeert met haar eigen fotografie en archiefmateriaal de plek vast te leggen, te verbeelden en te bewaren. Ze laat zich leiden door dagdromen van toen zij haar zomers daar spendeerde.
Apenverdriet
“Als ze niet bij mij is, ga ik onze boom fotograferen.”
Onderweg naar school rijden Josefien Tondeleir en haar dochter altijd voorbij dezelfde slangenden, apenverdriet in de volksmond. Ze herkennen steeds meer van die bomen. Het wordt een spelletje tussen moeder en dochter. De boom werd stilletjesaan symbool voor Josefien haar eigen verdriet, als moeder in co-ouderschap. Ze is de bomen beginnen fotograferen en telkens ze dat deed, draaide ze haar camera om en maakte ze een zelfportret. De daad van het fotograferen zorgde voor een moment van stilte in een turbulente periode. Het fotograferen zelf werd een meditatiemoment, net zoals het eindresultaat.
00’51”
Laura wil na een toevallige ontdekking en een persoonlijke wake-up call meer bewustwording creëren rond HPV. Ze maakte met een analoge middenformaatcamera portretten van mensen die op één of andere manier getroffen zijn door het virus.
Voor sommigen werd hun kinderwens beïnvloed, enkelen kregen de diagnose van baarmoederhalskanker. En anderen hebben een dierbare verloren aan diezelfde kanker. Sommigen waren reeds gevaccineerd. Ze worden getoond in een - voor hen - persoonlijke ruimte in dialoog met een geluidsmontage van hun stemmen.
Diep in het bos, in het dorp waar Lies Verhoeven opgroeide, ligt een vreemde en geïsoleerde plek waar de bewoners midden in de natuur leven. Als kind bezocht ze de plaats nooit, alleen in haar verbeelding. Maar hoe hardnekkig zijn kinderfantasieën? Blijven ze onze blik beïnvloeden eens we volwassen zijn? Veertig jaar later keert ze terug om de plaats en haar bewoners in beeld te brengen. Ze probeert te kijken met de ogen van een volwassene, maar de onbeschrijflijke vreemdheid uit haar herinneringen is nog steeds voelbaar.
Michelle Geerardyn kreeg vorig jaar de diagnose van lymfeklierkanker. Ze gaf alles een plaats aan de hand van fotografie en schrijven, wat het perspectief op de medische storm die ze doormaakte vaak verzachtte. Op andere momenten kon het pervers aanvoelen om een camera binnen te brengen in haar situatie. Met haar camera legt ze haar verwondering vast over wat haar lichaam allemaal kan en de tederheid van de zorg die ze krijgt, maar tegelijkertijd ook de duisternis van de ziekte.
“I can only let you in on the strength. For now.”
You could have been my neighbour
Door toeval is Rebecca De Cavel niet opgegroeid in Leeds (VK) of Zelzate (BE). Maar het had wel gekund. Ze keert terug naar de twee plekken waar haar ouders besloten te vertrekken. De leeftijdsgenoten die ze daar leert kennen en in beeld brengt, hadden haar vrienden kunnen zijn, en het straatbeeld haar weg naar school of werk. Die gemiste connecties en parallelle levens onderzoekt en documenteert ze, in de hoop ze alsnog te kunnen ervaren.
“You could have been my neighbour,my lover,my brother,my classmate,my friend.”
Surface/Beyond
De beelden van Stefanie Schaut onderzoeken de relatie tussen de natuur, ons lichaam en emotioneel welzijn. Daarmee probeert ze de huidige normen van het digitale tijdperk in vraag te stellen. “Mijn therapeut stelde me voor wat tijd in de natuur door te brengen en te proberen mezelf te aarden door me op mijn zintuigen te concentreren.”, zegt Stefanie Schaut. “Eerst was ik sceptisch, maar ik besloot het te proberen. Ik wandelde een middag in een nabijgelegen park, observeerde de bomen, voelde de wind op mijn huid en luisterde naar de geluiden van de vogels. Terwijl ik opging in de natuur, samen met mijn camera, begon ik me verbonden te voelen met mijn lichaam en de wereld om me heen.” Ze legt de nadruk op het belang van kwetsbaarheid, wij in onze natuurlijke staat.
“De natuur heeft een manier om ons te helpen opnieuw contact te maken met ons lichaam, omdat het een zintuiglijk rijke omgeving biedt die al onze zintuigen aanspreekt.”
댓글